3D-Printen: Ook voor voeding !

3D-printen hoeft zich niet te beperken tot kunststof of metaal. Ook andere materialen kunnen gebruikt worden om er 3D-voorwerpen mee te maken, zoals chocolade. Het idee van 3D-printen met voedingsproducten biedt heel wat creatieve mogelijkheden, maar lijkt eenvoudiger dan het is.

We lezen de laatste tijd regelmatig over 3D-printen, ook wel “additive manufacturing” genoemd omdat er in plaats van materiaal weg te nemen zoals vroeger meestal het geval was het uiteindelijke object laag per laag wordt opgebouwd, wat veel minder grondstof vereist daar er geen afval is. Typische zaken die hiermee gemaakt worden zijn prototypes, figuurtjes, onderdelen van voorwerpen, juwelen, … maar ook tandprotheses, implantaten, bioweefsels voor regeneratieve geneeskunde en zelfs ganse gebouwen.

Deze technieken worden alsmaar populairder en de 3D-printers alsmaar goedkoper zodat deze op korte termijn ook betaalbaar zullen zijn voor thuisgebruik. Als grondstof gebruikt men meestal poeders (in de vorm van een opgerolde draad of filament) met plastic, kunststof of metaal maar ook hoogwaardige materialen zoals goud, aluminium, staal en titanium en zelfs glas, keramiek en nylon. Deze zijn momenteel wel nog aan de dure kant. België speelt trouwens in 3D-printing een vooraanstaande rol met bedrijven zoals Materialise, Melotte en Layerwise en het onderzoekscentrum Sirris.

Van voorwerpen gemaakt met 3D-printing worden eerst via een digitale tekening gemaakt die dan gebruikt wordt om het voorwerp laag per laag te printen. Die digitale tekening kan via een tekenprogramma aangemaakt worden of via een 3D-scanner die een object inscant en omzet naar een digitaal formaat. Door 3D-scannen en 3D-printen aan mekaar te koppelen krijg je een 3D-copier. Recent verscheen daar het eerste toestel van.
Wat voor metalen kan, dat moet ook voor voeding kunnen dachten sommigen en daardoor verschenen er recent 3D-geprinte pizza´s, chocolade, kaas, fast-food, hamburgers, taarten, koekjes, burrito´s, pasta, chips, suikerfiguren, …

Allicht kan er nog veel verbeterd worden qua smaak en textuur maar feit is dat het binnen afzienbare tijd mogelijk zal zijn om “vlees” te printen zonder dat er dieren voor hoeven geslacht te worden en mogelijk een antwoord op de vraag hoe we 9 miljarden monden in de nabije toekomst zullen voeden. Alles zal natuurlijk afhangen van hoe betaalbaar 3D-printen in de toekomst zal worden en dat hangt op zijn beurt weer samen met hoe succesvol 3D-printen zal zijn. Echter eens het mogelijk is om voeding te printen opent dit oneindig veel mogelijkheden om aan innovatie te doen zoals voedsel met de juiste vitamines, mineralen en calorieën.
Niet te verwonderen dus dat ook NASA eraan denkt om een 3D-printer mee te nemen op zijn ruimtereizen om ter plekke het eten voor de astronauten te printen tijdens lange ruimtemissies zoals de geplande missie naar Mars. De redenen daarvoor zijn velerlei. Op de huidige manier kost het veel energie om het voedsel dat vanaf de aarde wordt meegenomen vers te houden, is er weinig variatie mogelijk qua aanbod en bovendien gaat er veel van de smaak, kleur en geur verloren. Ook hier wordt bij de eerste proeven voor een pizza gekozen. Smakelijk !